این بیت از طالب آملی است
تازه کرد اهنگ بلبل ای دل نالان تو نیز کم ز بلبل نیستی آب گلویی تازه کن
آدمی گاهی عکس وجودی خویش را در آیینه دیگری می بیند امری شیرازی شعری بدین مضمون دارد
نقص اگر دید ابوجهل نبود آن ز نبی عکس خود بود که در آینه ی احمد دید
مولانا نیز در مثنوی به این سخن اشاره دارد
گفت من آیینه ام مصقول دست تُرک و هندو در من ان بیند که هست
سخن جامی در اهمیت وجود انسان
بشناس قدر خویش که پاکیزه تر ز تو دُرّی نداد پرورش این آبگون صدف
این چند بیت از اثیر اخسیکتی است.
از غایت حُسن تو وز غیرت چشم خود پیداتْ نمی یابم، پنهانت نمی بینم
گرچه ز تو می گویم ،در گفت نمی آیی ور چه به تو می بینم ،چون جانتْ نمی بینم
سوزی است مرا در دل اما نه چنان سوزی سوزی که وجود من بر باد دهد روزی
اوحدی:
گرگ اجَل یکایک از این گله می برد وین گله را نگر که چه آسوده می چرد
این رباعی از جامی است.
ای آنکه به قبله وفا روست تو را بر مغز چرا حجاب شد پوست تو را
دل در پی این و آن نه نیکوست تو را یک دل داری بس است یک دوست تو را
سخن صائب در اغتنام از فیض صبحگاهی:
ز فیض صبح مشو غافل ای سیاه درون صفای این نفس ِ بی غبار را دریاب
تاثیر عشق بر جان سعدی بسیار جان فرسا است
عشق آمد آن چنان به دلم در زد آتشی کز وی هزار سوز مرا در جگر فتاد
صائب تبریزی:
گناه زشتی خود را بر آبگینه مبند مکن چو سنگدلان شکوه از زمانه خویش
از مثنوی مولانا:
تو از این سو و از ان سو چون گدا ای کُه معنی چه می جویی صدا
هم از ان سو جو که وقت درد تو می شوی در ذکر یاربی دو تو
وقت درد و مرگ آن سو می نَمی چون که دردت رفت چونی اعجمی
وقت محنت گشته ای الله گو چون که محنت رفت گویی راه کو
سعدی نیز بیتی قریب به این مضمون دارد
خدا را در فراخی خوان و در عیش و تن آسایی نه چون کارت به جان امد خدا را جان و دل خواهی
بیتی از شاه نعمت اله ولی:
سر زلف سیه دیدم شدم شیدا و سودایی ندانم تا دل مسکین در آن دام بلا چون شد
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند